آوا رضایی، نویسنده:گوش سپردن به موسیقیهای بی ارزش و
غیرحرفه ای جوانان را تندخو و عصبی میکند

محسن دانش
«موسیقی هنر بیان احساسات و ادراکات است که از ترکیب اصوات خوش ایجاد شده و انسان را به درک عمیق تر حیات و زندگی و طبیعت و مرگ رهنمون میسازد. انسان در ابتدا موسیقی را از طبیعت آموخت، صدای خوشالحان پرندگان، صدای آبشار، پژواک کوه، صدای خواهش شفاف آب، جاری شدن رود و... به قول «بتهوون» موسیقی حالت کشف و درکی است که از هر دانش و مشغلهای برتر است. کسی که به اعماق موسیقی علم پیدا کند، خود را از بند بدبختیهای روزمره رها میسازد.»
این حرفها را «آوا رضایی (فتوحی)» که به تازگی کتاب «آموزش تحریرهای آوازی در موسیقی سنتی ایران» را به چاپ رسانده است و سالها در محضر استادان این رشته کسب فیض کرده، می گوید.
وی می افزاید: موسیقی احساسات و عواطف انسانی را تبدیل به صوت می کند و راهگشای ارتباط دل آدمی است. در دنیای پراضطراب امروز، موسیقی درمانگر بسیاری از دردها و امراض است و نقش اساسی در بهبود اختلال های روانی و درمان افسردگی ها دارد. همچنین عامل انکارناپذیر رشد خلاقیت های فردی و گروهی کودکان و نوجوانان است.
وی ادامه می دهد: آموزش و تدریس ردیف آوازی سنتی ایران، مدت هاست سینه به سینه از استادان بزرگوار به هنرجویان علاقه مند این رشته منتقل شده و از جایگاه و اهمیت بسیاری در دنیای موسیقی برخوردار است. بنابراین تصمیم گرفتم برای سهولت بیشتر، چگونگی روش فراگیری تحریرهای آوازی (چهچهه) و تحریرهای زینتی در موسیقی سنتی ایران و تجربه هایم در این خصوص را در کتاب آموزش تحریرهای آوازی بنگارم.
البته در کنار آن با استفاده از صدای زنده یاد استاد سید نورالدین رضوی سروستانی برای نمونه تحریرها یک CD آموزشی را هم تهیه کردم تا دین خود را نسبت به این استاد بزرگوار و جامعه موسیقی ایرانی ادا کرده باشم.
در کارنامه این نویسنده کتابهای «داستان پری افسانه ای» (ترجمه)، مجموعه های شعر «سایه های آویزان» و «معکوس ردپای» و نیز کتاب «بازی های دبستانی» به چشم می خورد.
در کتاب « ردپای معکوس» می خوانیم: «آینه های آه کشیده/ پنجره را می گشایند/ و ساق های پرپیچ و تاب نیلوفر/ قوسی واژگون می خورند/ چرخ هایی که با حساب/ می چرخند/ زیر لوحِ سرنوشتی معلوم./ صدای پاهای تکراریشان/ روی زمینی که به آرامی زیر دستان آسمان/ بی حساب/ می چرخند./ خانه های خوابیده در سینه ی کوه/ های و هویِ سکوت را نفس می کشند/ و چه بی امان دلتنگ می شویم/ در خلوتی که تا ابدیت/ از لبِ حادثه/ پر ز فریاد می شود./ و چه شاعرانی که در این لحظه ها/ زیر ثبت ذهن خلاق خویش/ تاریخ زده امضاء می کنند/ در پشت برگ های به هم ریخته ی/ معادلات ریاضی.
رضایی در توصیف جایگاه والای موسیقی ایرانی می گوید: موسیقی ایرانی برخلاف بسیاری از گونه های موسیقی که آرامش را از انسان سلب می کنند، بسیار آرامش بخش و به دور از مایه های اضطراب آفرین است. این نوع موسیقی در طی سال ها توسط استادان بنام رو به کمال نهاده و به عنوان ودیعه ای ارزشمند نسل به نسل و سینه به سینه به دست ما رسیده است و هم اکنون وظیفه ماست که با خلوص نیت این امانت را به بعدی ها منتقل کنیم.
وی میافزاید: امروزه کم نیستند جوانانی که به دلیل عدم شناخت کافی از موسیقی ایران و ظرایف آن، خود را در ورطه سردرگمی موسیقی های بی ارزش و غیرحرفه ای گرفتار می کنند و روز به روز بر مشکلات روحی و روانی خود می-افزایند. آنها جدا از آسیب جسمی که با گوش دادن به این دسته از موسیقی ها دچارش می شوند، روح و روان خود را هم می آزارند و به تدریج به آدم هایی عصبی و تندخو که تحمل هیچ چیز را ندارند، تبدیل می شوند.
وی ادامه می دهد: موسیقی در دنیای نوین دارای کاربردهای فراوانی است که شاید مهم ترین آن، خاصیت درمانی است. موسیقی درمانی در کنار سایر تخصص های پزشکی، دارای جایگاه علمی خوبی است و بسیاری از بیماران افسرده و روان پریش را با این روش درمان می کنند. در این میان موسیقی ایرانی قابلیت بسیاری برای استفاده در روش درمانی دارد و نیکو است که پژوهشگران ایرانی این قابلیت ها را به دنیای نوین معرفی کنند.
این هنرمند، انتخاب کلمات مناسب و گزینش لحن و موسیقی مخصوص را از مهم ترین ارکان آواز ایرانی برشمرده و می-گوید: در هنر آواز ایرانی، خواننده ضمن حفظ کلام و ادای لحن مربوط به آن، زبان بدن را از حالت بیرونی به درونی تبدیل می کند؛ یعنی می کوشد تا با افزودن ظرافت های آوایی بی کلام و استفاده از شهود، دریافت های خود از شعر را در تحریرهای آواز متبلور کند.
وی می افزاید: تحریر در موسیقی ایرانی، مناسبترین ابزار برای گردش ملودیک و در هم آمیختن نغمه هاست و در صورتی که درست ادا شود، می تواند به خوبی ارتباط مخاطب را با بخش های مختلف یک قطعه موسیقی ایرانی برقرار کند. متأسفانه برخی از تازه کارها به این موضوع کمتر واقفند و فکر می کنند هر جا که دوست دارند باید به تحریر روی آورند و برخی با زیاده روی در این کار، مخاطب را خسته و از حس و حال واقعی اثر اجرا شده، دور می کنند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: